top of page
  • Foto del escritorescola imaxinada

Monicreques de dedo / Títeres de dedo

Actualizado: 19 sept 2022

Como docentes, se queremos levar a cabo un proxecto de creación de bonecos evitando os estereotipos é importante coñecer como outras persoas, en diferentes épocas e culturas, abordaron a representación da figura humana no deseño de xoguetes para a infancia. Na entrada Fofuchas, bonecos e monicreques presentamos unha pequena selección de traballos de artistas e deseñadoras resultado do achegamento entre arte, deseño e infancia.


Para esta proposta de creación de bonecos ou monicreques, partimos dos monicreques de dedo de Paul Klee. Paul Klee (1879-1940) realizou ata 30 marionetas de man para o seu fillo Félix, ao que lle fixo un teatro cheo de fantasía. A maioría destas marionetas parecen saídas dos seus cadros e outras se inspiraban en profesores da Bauhaus onde daba clase.


Con esta proposta queremos incidir na importancia do modelado a partir de materiais como a arxila, a pasta branca, ou a masa de sal. A manipulación dun material tridimensional estimula outro tipo de intelixencia e dá aos nenos e nenas a oportunidade de usar os dedos e os músculos de forma distinta. Ao ser un material plástico, o proceso de modelado permite un cambio continuo de forma. Nas primeiras idades, a experimentación sen un propósito visible (golpear, apertar, facer bólas ou rolos) pode dar paso ao xogo simbólico: un avión, un can... É dicir, o pensamento cenéstésico dá paso ao pensamento imaxinativo.


Para elaborar os monicreques de dedo, o alumnado fai os personaxes dun álbum ilustrado ou dun conto inventado modelando un rostro. Os monicreques fanse con masa autosecable e posteriormente píntanse con lapis de cores. (Recordar que a masa autosecable encolle cando seca, polo que é recomendable que a cabeza modelada quede un poco folgada do dedo).


Normalmente podemos observar dous métodos diferentes á hora de traballar con materiais plásticos. O método analítico, que extrae as partes do todo, e o método sintético, onde as crianzas elaboran distintos símbolos representativos por separado (nariz, ollos, boca...) para conformar un todo. Calquera dos dous métodos é perféctamente válido.


A continuación lévase a cabo unha caracterización a partir da tea que oculta as mans e ensaiase unha representación conxunta, que se comparte co resto dos compañeiros.

Para a representación facemos un sinxelo teatro cun papel ao que lle cortamos unha forma semicircular.


 

Títeres de dedo


Como docentes, si queremos llevar a cabo un proyecto de creación de muñecos evitando los estereotipos es importante conocer como otras personas, en diferentes épocas y culturas, abordaron la representación de la figura humana en el diseño de juguetes para la infancia. En la entrada Fofuchas, muñecos y títeres presentamos una pequeña selección de trabajos de artistas y diseñadoras resultado del acercamiento entre arte, diseño e infancia.


Para esta propuesta de creación de muñecos o títeres, partimos de los títeres de dedo de Paul Klee. Paul Klee (1879-1940) realizó hasta 30 marionetas de mano para su hijo Félix, al que le hizo un teatro lleno de fantasía. La mayoría de estas marionetas parecen salidas de sus cuadros y otras se inspiraban en profesores de la Bauhaus donde daba clase.


Con esta propuesta queremos incidir en la importancia del modelado a partir de materiales como la arcilla, la pasta blanca, o la masa de sal. La manipulación de un material tridimensional estimula otro tipo de inteligencia y da a los niños y niñas la oportunidad de usar los dedos y los músculos de forma distinta. Al ser un material plástico, el proceso de modelado permite un cambio continuo de forma. En las primeras edades, la experimentación sin un propósito visible (golpear, apretar, hacer bolas o rollitos) puede dar paso al juego simbólico: un avión, un perro... Es decir, el pensamiento cenéstésico da paso al pensamiento imaginativo.


Para elaborar los títeres de dedo, el alumnado hace los personajes de un álbum ilustrado o de un cuento inventado modelando un rostro. Los títeres se hacen con masa autosecable y posteriormente se pintan con lápices de colores. (Recordar que la masa autosecable encoge cuándo seca, por lo que es recomendable que la cabeza modelada quede un poco holgada en el dedo).


Normalmente podemos observar dos métodos diferentes a la hora de trabajar con materiales plásticos. El método analítico, que extrae las partes del todo, y el método sintético, donde las criaturas elaboran distintos símbolos representativos por separado (nariz, ojos, boca...) para conformar un todo. Cualquiera de los dos métodos es perfectamente válido.


A continuación se lleva a cabo una caracterización a partir de la tela que oculta las manos y se ensaya una representación conjunta, que se comparte con el resto de los compañeros.

Para la representación hacemos un sencillo teatro con un trozo de papel a lo que le cortamos una forma semicircular.




445 visualizaciones0 comentarios
bottom of page